Elisabeth was de eerste vrouwelijke arts in Tilburg, en het eerste vrouwelijke lid van de plaatselijke afdeling van de Nederlandsche Maatschappij tot bevordering der Geneeskunst (NMG). Ze was echter maar zelden bij de vergaderingen aanwezig: een eigen praktijk, drie kleine kinderen en de beruchte Spaanse griep-pandemie van 1918-1919  (met veel door haar te behandelen keelabcessen) namen ongetwijfeld veel van haar tijd in beslag. Daarnaast was Elisabeth reumapatiënt. In de loop van 1928 kwam daar een hartontsteking bij, waardoor ze ernstig ziek werd. Ondanks een gedwongen rustperiode kwam ze daar niet meer bovenop. Elisabeth Gimbrere overleed in september van dat jaar, slechts 43 jaar oud.